Tarih 3 Ocak 2020, geçen sene bugündü.
Zorlu ve acı dolu bir yoldan geçebileceğimi düşünmeden adım attığım ilk gündü. Yürümeye başlarken bu yolda, bir kapının ardında ailemi gözleri yaş ve korkuyla dolu bırakıp hiç bilmediğim insanlara emanet ettim kendimi. Ellerim ayrılırken ellerinden, tekrar tutabilmeyi diledim. Bedenimi birkaç önlüklü insanın o masaya yatırışlarını izledim. Kollarımı bağlayışlarını, ağzımı açık tutmak için aparat taktıklarını, tüm bedenimde renk renk kabloları izledim. Son kez söylemek istediğim bir şey olup olmadığını sordular, “beni öyle bir bayıltın ki bana yaşatacağınız hiçbir acıya uyanmayayım, ama aileme de kavuşayım” dedim. Doktor elini omzuma koydu sadece ve benim gözlerim kapandı. Bir daha ne ben, ne psikolojim, ne hayatım, ne karakterim, ne sağlığım, ne de bedenim gözlerim kapanmadan hemen önceki haliyle kaldı.
