Nerede kaldın

Küçüktüm. Kendi başıma markete gidip cici bebe alamayacak, kabus gördüğümde kendimi telkin edemeyecek, ellerimi yıkamak için lavaboya uzanamayacak kadar küçüktüm.

İç döküş

Zannediyorum ki bir kitabında, herhangi bir cümlenin son kelimeleriydi Umay Umay’ın tüm yazılarımı özetleyen sözü.

“Çıkmayan sesim için yazıyorum”.

Aşkla aşka düşmek

Öyle bir şey ki, ansızın çalıveriyor kapını, “hadi” diyor, “hadi gidiyoruz”. Ne bir şüphe hissediyorsun ne de bir korku, içindeki sese kulak veriyorsun. O da “git” diyor sana, “git ki yaşa hayatı”. Zaten gidesin var, kapı çalındığı anda "bu o adam" diye hissetmişsin, gidiyorsun sende. Düşünmeden tutuyorsun elini. Hem de aşkla.

Dedem gitti

28.05.18 saat 06:02 civarı anlamsız gelen bir çığlıkla açtım gözümü. “Yelda kalk” diyordu ablam, “kalk” sesi titriyor kelimeleri zor çıkartıyordu dudaklarının arasından, “dedem gitti” anlamadığım bir şekilde git gide kararıyordu dünyam. “Yelda kalk” dedi tekrar, “dedem öldü”. 

Buruştum

Annem yüzmeyi öğrenmem için beni kolluklarla havuzun ortasına attığında 3-4 yaşlarındaydım. Çırpınıyordum. Biraz bağırmış, defalarca su yutmuştum. Annem müdahale etmemiş, edilmesini de istememişti. Hatta babamın endişeyle bana doğru yönelmesine engel olup, “öyle ya da böyle öğrenecek” demişti. Öyle de oldu.

Sevmeyi bileceksin

Artık anladım. Bir kadını nasıl sevmesi gerektiğini bilmiyor bu adamlar. Hissetmenin, yaşayıp yaşatabilmenin ne olduğundan haberleri yok. Öyle saç okşamanın, “aşkım” diye hitap etmenin, iki yanağına dokunmanın yeterli olacağını sanıyorlar. Yıl dönümünden doğum gününe bir demet çiçek alınca -ki o da akıllarına gelirse- övünüyorlar. Oysa her şey sevmeyi bilmekte, yani yürekten yüreğe dokunabilmekte. İşte tam olarak bunu anlamıyorlar.

Vapurdaki bal arısı

Hafif yağmurlu ve soğuk bir günde, Kadıköy sokaklarında insanlara çarpa çarpa vapura yetişebilmek için koşuyordum. Şayet ayaklarım isyan ederse yetişemeyeceğimin de farkındaydım. Çünkü dakiktir Beşiktaş vapuru, kalkacağı saatte kalkar. Bir de hangi saat olursa olsun hep yolcusu boldur. İstanbullu için bir başkadır Beşiktaş.

Sahi, neydi dostluk?

“Hiç beklenmedik zamanda kalbine doğan sıcacık bir duygudur dostluk. Sevinçtir, hüzündür, anlamaktır, hatırlanmaktır, sonsuza dek olan arkadaşlıktır” diyor Google aramalarında bulduğum sonuçlar.

Sözlükte ise “dost olma durumu, dostça davranış” diye açıklamışlar.

Forum sitelerinden birinde sormuşlar, “kimdir gerçek dostlarınız? İyi günde, varlıkta yanınızda olan mıdır yoksa dar gününüzde, uçurumun kenarındayken size elini uzatan mı?”

Altında ise “koşulsuz sevendir”, “varlığını her ne şartta olursa olsun içimizde hissettiklerimizdir”, “hep te hiç, hiç te hep olabilendir” gibi cevaplar yer almış.

Peki ya, neydi ki bu dostluk?

2018'e doğru

Merhaba 2018. Bu yıl gözümün önünde durması için kendime bir liste hazırladım ve bu listeyi -kişisel hedeflerim hariç- sizler için şekillendirerek burada yayınlamaya karar verdim. 

Liste:

• Kendin için bencil, insanlığın için fedakâr ol.

Bazen daha fazla yıpranmamak ve yorulmamak için gerçekten bencil olabilmeli insan. Fakat bencil olurken insanlığından ödün vermeyerek, duyarlı olmayı da bilmek gerekiyor.

• “Hayır” kelimesini kullan.