16

Kahve makinesinin başlangıç tuşuna basmış, çıkarttığı yüksek sesin beynimdeki karışık düşünceleri de bastırmasını umuyordum. O anda ihtiyacım olan tek şey kafeindi. Ama istediğim tek şey değildi. Bunu ise tozlu raflardan çıkarttığım çocukluk anılarım sayesinde anlamıştım.

Sıcak kupamı da alıp çalışma odasına geçmiştim. İçinde barındırdığı her bir parçanın onda yarattığı etkilerden dolayı eski göründüğünü düşündüğüm, fakat henüz çok yeni olan radyoyu çalıştırdım. Sesini biraz yükseltmiş ve derin nefesime sarılmıştım o an. Müzeyyen Senar’dan “benzemez kimse sana” çalıyordu. O an bile burkulmuştu içim. Ve önce kahvemi masaya yerleştirmiş, ardında da kendim gıcırdayan sandalyeme oturmuştum.

Yıllardır elime almadığım eski ve üzerinde "16" yazan CD’mi bilgisayarıma takmış çalışmasını bekliyordum. Ne de olsa eskiydi, hemen çalışması mümkün değildi. Hem de içinde sakladıklarının manevi yükü ağır gelmiş olmalı ki açılması için beklediğim süre birkaç dakikayı bulmuştu. Beklerken masada bilgisayar klavyesinin tam yanında yatan kedimi seviyordum. Bir anda eski fotoğraflar “buradayım” der gibi karşıma çıktı. Tek tek gezmeye başlamış, 16 yaşındayken ki halime bakıyordum.

Dün gibi hatırladığım anılarımın üzerinden yıllar geçmiş ve ben büyümüştüm. O yıllarda çevremde gördüğüm insanların çoğuyla görüşmüyordum. “Kim bilir ne iş yapıyorlardır, belki de evlidirler” diye düşünmekten kendimi alamamıştım. Hayat hepimizi bir başka yere savurmuştu. Ne kadar ilginç ama bir o kadar da gerçekti.

Değişen şarkının daha yeni farkına varıyordum. Arkadan Zeki Müren’den “şimdi uzaklardasın” çalmaya başlamıştı bile. Bir yudum daha kahvemden almış, fotoğraf albümümü gezmeye devam ediyordum. Ve bir anda duraksama ihtiyacı hissettiğim bir neden bulmuştum. 16 yaşımda duyduğum o masum aşk karşımdaydı. İçimi her gün neşeyle doldurduğunu hatırladığım, büyük heyecanlarla yaşadığım aşk yıllar sonra gözümün önündeydi. Ve aradan geçen onca yılın ardından midemde ölmüş kelebekleri hissettim. İçim kıpır kıpır değildi, olamıyordu artık. Ama yine de yüreğimin 16 yaşımdaki mutluluğuma duyduğu hasret bir o kadar hissedilirdi.

Ve arkadan “Tanju Okan – öyle sarhoş olsam ki” çalıyordu. “Öyle sarhoş olsam ki, bir daha ayılmasam. Her şey bir rüya olsa, unutarak uyansam” diyordu ve bende her bir kelimeyi hissederek dinliyor, adeta yaşayarak söylüyordum. Ne kadar da safmış yaptığımız tüm hatalar, duygular, yalanlar. Büyüdüğümüzü düşündüğümüz o yıllar ne kadar da acemiymiş. Ama bir o kadar da özelmiş 16-17 yaşlarında yaşadığımız aşklar. İçinde hiçbir kötülük barındırmayan, masum, dostane ve güvenilirmiş. Ve bu yüzden yıllar sonra bile hissedilir boyuttaymış. 

Fotoğraflar her önüme serilişinde özlemimi de konuşturuyordu. Halbuki her zaman söylerdim, “gençliğimi geri verseler, en çok kendimi severim” diye. Geriye dönüp te bir daha yaşamak istemediğimi söylediğim her anımın da bir o kadar arkasındaydım. Ama o an 16 yaşındayken ki saf duygular hissederek gülümseyen benliğimi gördüğümde bir tek o yılımı bir kez daha yaşamak istediğimi fark etmiştim. Belki de daha sıkı tutunur aşka, daha çok sarılırdım hayata.

Fikret Kızılok’tan “bu kalp seni unutur mu” çalıyordu şimdi de. Şarkılar mı duyguluydu yoksa ben mi anlam yüklüyordum her birine o an. Yüzümde geçmişim için oluşan gülümsememi fark ettiğimde bir yudum daha aldım dibini gördüğüm kahvemden. Birkaç defa daha okşadım kedimin kafasını. Dosyanın sonuna gelmiştim artık. Derin bir nefes verdim tüm söylemek istediklerimi içimde saklayarak.

“Elbette güzel anılarım oldu, ama tekrar başlasaydım

Hayat tünelinin içinden geçmeye değil, onu yaşamaya çalışırdım.”

16 yaşında yaşanılan tüm aşklara, o yaşta olan herkese ve en çokta 16. yaşıma sevgilerle...